Этой истории еще не было, но она непременно произойдет Завтра. Вот эта история.
В тот день, который называется «Завтра», одна старая учительница построила своих учеников парами и повела их в Музей Прошлого, где собраны вещи, которые уже никому не нужны. Такие, например, как царская корона, шлейф королевы, трамвай и тому подобное.
В одной небольшой запыленной витрине лежало под стеклом слово «плакать».
Школьники Завтрашнего Дня прочитали этикетку с названием, но ничего не поняли.
– Синьора, а что это такое?
– Наверное, старинное украшение?
– Может быть, что-нибудь этрусское?
Учительница объяснила ребятам, что раньше, очень-очень давно, это слово было в большом употреблении и приносило людям много горя. Она показала при этом на небольшой стеклянный сосуд и сказала, что в нем хранятся слезы. Может быть, их пролил какой-нибудь несчастный раб, избитый хозяином, а может, какой-нибудь мальчик, оставшийся без крова.
– Слезы похожи на воду! – сказал один школьник.
– Да, но они обжигают! – ответила учительница.
– А, их, должно быть, кипятят перед употреблением! – догадался кто-то.
Нет, эти школьники совсем ничего не понимали. Под конец им стало просто скучно в этом зале. Тогда Учительница повела их дальше, в другие залы музея, где они увидели более понятные вещи: тюремную решетку, чучело сторожевой собаки, замок и так далее. Все это были вещи, которых давно уже нет в счастливейшей стране Завтрашнего Дня.
Այս պատմությունը դեռ չի եղել, բայց դա անպայման տեղի կունենա վաղը: Ահա այդ պատմությունը:
Այդ օրը, որը կոչվում է <<Վաղը>>, մի տարեց ուսուցչուհի զույգերով շարեց իր աշակերտներին և տարավ նրանց Անցյալի թանգարան, որտեղ հավաքված են իրեր, որոնք այլևս ոչ ոքի պետք չեն: Այնպիսիները, օրինակ ինչպես թագավորական գահը, թագուհու զգեստի փեշը տրամվայ և այլն:
Վաղվա օրվա աշակերտը կարդաց պիտակը և ոչինչ չհասկացավ:
-Պարո՛ն, իսկ սա ի՞նչ է:
-Երևի թե հին զա՞րդ է:
-Հնարավոր է, ինչ-որ Էտրուսկա՞ն:
Ուսուցչուհին բացատրեց երեխաներին, որ առաջներում շատ հին ժամանակներում այս բառը շատ էր օգտագործվում և մարդկանց շատ դժբախտություն էր բերում: Նա այդ ժամանակ ցույց տվեց ապակյա մի սրվակ և ասաց, որ նրա մեջ պահվում են արցունքներ: Հնարավոր է, որ այդ արցունքները թափել է մի դժբախտ ստրուկ որին ծեծել է իր տերը, իսկ հնարավոր է նաև առանց ապաստան մնացած մի տղա:
-Արցունքները նման են ջրի,-ասաց մի աշակերտ:
-Այո, բայց դրանք այրում են,-պատասխանեց ուսուցչուհին:
-Հնարավոր է, որ դրանք եռացնում են օգտագործելուց առաջ,-կռահեց ինչ-որ մեկը: Ոչ, այս դպրոցականները ոչինչ չէին հասկանում: Իսկ վերջում նրանց համար ամեն բան անհետաքրքիր էր այդ սրահում: Հետո ուսուցչուհին տարավ նրանց առաջ, թանգարանի այլ սրահներ, որտեղ նրանք տեսան ավելի հասկանալի բաներ. Բանտախցի ճաղավանդակ, հսկիչ շան խրտվիլակ, ամրոց և այլն: Սրանք իրեր էին, որոնք այլևս գոյություն չունեին <<Վաղվա>> օր կոչվող ամենաերջանիկ երկրում:
